Als ik ergens nieuw begin, heb ik in het begin altijd het gevoel dat ik wat verloren ben. Je weet heg noch steg in het gebouw, je kent de mensen niet en vaak heb je eigenlijk geen idee wat ze nu precies doen.
Zo ook in mijn geval. Ik liep wat verloren rond bij mijn nieuwe werkplek: Gemeentebelastingen Rotterdam. Ik kwam terecht op een afdeling die administratief werk doet (het afhandelen van bezwaarschriften). Ik stelde mij voor en kreeg van een dame direct een aantal opmerkingen terug: u bent de zoveelste directeur, u heeft geen idee wat we doen en u kunt nog geeneens een brief typen. Ze was overduidelijk hoog afgestudeerd in assertiviteit en had daar nog een aantal nascholingscursussen voor gevolgd, maar nu maakte ze toch een foutje.
Toen ik een jaar of 8, 9 was, moest ik (en mijn tweelingzus) op typeles. Op een ouderwetse typemachine pagina’s vol typen onder toeziend oog van een echte type leraar. We moesten de breedte en de hoogte van een pagina kunnen berekenen etc. Dus typen, dat kon ik wel. Na al die tijd zelfs nog half blind. Ik reageerde met de opmerking dat ik wel degelijk kan typen, waarop ik direct een opmerking terug kreeg dat dat niet waar kon zijn, ik was tenslotte directeur en directeuren kunnen niet typen! De hele zaal keek geamuseerd en erg geïnteresseerd toe hoe de nieuwe directeur het eraf zou brengen. Ik stelde voor dat zij de tekst uit mocht zoeken en dat we, naast elkaar, deze zouden overtypen. Kijken wie het snelste was. Elke fout was een seconde extra en we zien wel wie er wint. Overtuigd van haar zaak ging ze akkoord. Maar voor mij was dat nog niet genoeg. Het moest wel ergens over gaan! Dus: degene die verliest haalt de koffie. Ik had wat foutjes, maar won wel. Ik bleek vele malen sneller (dankzij mijn type lessen!).
Uiteindelijk bleek dit de start van de Appeltaartweddenschap. Ik ben veel weddenschappen met medewerkers aangegaan. Het ging nooit om meer dan een appeltaart. De weddenschappen gingen om wat medewerkers konden bereiken of om wat ik kon. Dat was om het even. Altijd serieus in competitie, de onderwerpen hoefden dat niet altijd te zijn. Maar hadden we een weddenschap, dan stond die ook; inclusief de onderhandelingen over de voorwaarden. In de weddenschappen bouwde ik diverse gradaties. Zo had je weddenschappen over appeltaarten van de HEMA, Dudok, Koekela en als het echt ergens over ging (de eer!) dan ging het om een zelfgebakken appeltaart. Maar …. de weddenschap werd nooit groter dan een appeltaart. (De gradaties hadden niks te maken met de prijs van de appeltaart meer veel meer met de moeite die je ervoor moest doen; Koekela was veel verder weg dan de HEMA.)Ik geef nooit iets cadeau. Je wint een weddenschap of niet. En verlies ik dan toch een keer een weddenschap (wat uiteraard zelden voorkomt), dan zorg ik gelijk dat ik de weddenschap betaal, want dat hoort er ook bij. Wel had ik het zo geregeld dat ik iemand had die, mocht ik een zelfgebakken appeltaart verliezen, voor mij de appeltaart bakte. Hij was zelfgebakken tenslotte.
Wat was nu het belang van het koffie halen en later de appeltaart? Wat je er vervolgens mee deed was delen. Je kwam op de afdeling, in het team of wat dan ook, en je deelde vervolgens de appeltaart met de collega’s, dronk een kop koffie en het was gezellig. Ook al was het een weddenschap tussen twee, iedereen won en dat is nu net de bedoeling hiervan.
Jeroen Lugte is ondernemer en eigenaar van Op Orde
